یک مطالعه ی جهانی افزایش بیش از 20 درصدی مصرف انسولین را تا سال 2030 پیش بینی کرده است

21نوامبر 2018 – بر اساس یک مطالعه ی جدید مدل سازی که در مجله ی The Lancet Diabetes & Endocrinologyمنتشر شده است، مقدار انسولین مورد نیاز برای درمان موثر دیابت نوع 2 در طول 12 سال آینده بیش از 20 درصد در سراسر جهان افزایش خواهد یافت. اما بدون بهبود قابل توجه در دسترسی افراد به انسولین، بیش از نیمی از 79 میلیون فرد مبتلا به دیابت نوع 2 که تا سال 2030 با این دارو نیاز دارند، به آن دسترسی نخواهند داشت.
این یافته ها به ویژه برای مناطق آفریقا، آسیا و اقیانوسیه که پیش بینی می شود با باقی ماندن دسترسی به انسولین در سطح فعلی، با بیشترین مشکل دسترسی به انسولین تا سال 2030 روبرو خواهند شد، نگران کننده، هستند. این تجزیه و تحلیل بر اهمیت مواجهه با موانع بازار انسولین، به ویژه در آفریقا، تاکید دارد.نویسندگان بر تدوین استراتژی هایی برای افزایش دسترسی به انسولین و کاهش قیمت آن برای اطمینان از تامین این تقاضای رو به رشد تاکید کردند.
دکترSanjay Basu  از دانشگاه استانفورد و رهبر این تحقیق می گوید: این برآوردها نشان می دهد که در حال حاضر دسترسی به انسولین در مقایسه با نیاز پیش بینی شده، به ویژه در آفریقا و آسیا بسیار ناکافی است و باید تلاش های بیشتری برای غلبه بر این چالش انجام شود.
با وجود تعهد سازمان ملل متحد به درمان بیماری های غیر قابل انتقال و دسترسی جهانی به داروهای دیابت، در بیشتر مناطق جهان، انسولین کمیاب است و دسترسی بیماران به آن بیش از حد دشوار است. انتظار می رود تعداد بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 2 در طول 12سال آینده به علت پیری، شهرنشینی و تغییرات مربوط به رژیم غذایی و فعالیت بدنی افزایش یابد. در صورتی که دولت ها اقداماتی را برای افزایش دسترسی به انسولین و مقرون بصرفه بودن آن انجام ندهند، استفاده از آن به شدت کاهش می یابد.
تزریق انسولین برای همه افراد مبتلا به دیابت نوع 1 و برخی افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ضروری است تا خطر عوارضی مانند نابینایی، قطع عضو، نارسایی کلیه و سکته مغزی را کاهش دهد.با افزایش نرخ جهانی ابتلا به دیابت نوع 2 و افزایش طول عمر این افراد(که نیاز به انسولین را افزایش می دهد)، نیاز به یک تصویر جامع از دسترسی به انسولین در سطح جهانی لازم است زیرا درمان انسولین پرهزینه است و در حال حاضر بازار بین المللی انسولین تنها در دست سه تولید کننده ی بزرگ می باشد.
محققان با استفاده از داده های فدراسیون بین المللی دیابت و 14 مطالعه ی کوهورت (که نماینده ی بیش از 60 درصد از جمعیت مبتلا به دیابت نوع 2 در جهان بودند)، بار دیابت نوع 2 را در 221 کشور و منطقه در فاصله ی سالهای 2018 تا 2030 برآورد کردند. آنها تعداد بالقوه ی مصرف کنندگان انسولین، میزان انسولین مورد نیاز و بار عوارض دیابت را تحت سطوح مختلف دسترسی به انسولین و اهداف درمانی مختلف ( HbA1c از 6.5 تا 8 درصد) در افراد 18 ساله یا بالاتر، برآورد کردند.
نتایج نشان داد که در سراسر جهان انتظار می رود ، تعداد بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 2 بیش از 20 درصد- از 406 میلیون نفر در سال 2018 به 511 میلیون در سال 2030-، افزایش یابد که بیش از نیمی از این افراد فقط در سه کشور: چین (130 میلیون)، هند (98میلیون نفر) و ایالات متحده آمریکا (32 میلیون نفر) زندگی می کنند.
در عین حال، برآورد شده است که استفاده از انسولین در سطح جهان از 526 میلیون ویال( هر ویال حاوی 1000 یونیت انسولین)، در سال 2018 به 634 میلیون ویال در سال 2030 افزایش خواهد یافت و این افزایش در سال 2030 در آسیا بیشترین میزان( یعنی 322 میلیون ویال) و در اقیانوسیه، پایین ترین میزان افزایش( یعنی 4 میلیون ویال) خواهد بود.
نویسندگان نتیجه گیری کردند که در مقایسه با سطح فعلی دسترسی به انسولین، اگر دسترسی جهانی به انسولین محقق شود(با هدف درمانHbA1c برابر یا کمتر از 7 درصد)، تعداد افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در سراسر جهان که از انسولین استفاده می کنند در سال 2030 دو برابر خواهد شد، یعنی از 38 میلیون نفر (7.4 درصد از همه افراد مبتلا به دیابت نوع 2) به 79 میلیون نفر(15.5 درصد) می رسد.

این برآوردها حاکی از آن است که افزایش دسترسی گسترده به انسولین، بیشترین تاثیر را بر منطقه ی آفریقا خواهد گذاشت و استفاده از انسولین در این منطقه 7 برابر افزایش خواهد یافت، یعنی از حدود 700،000 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 که در حال حاضر به انسولین دسترسی دارند به بیش از 5 میلیون نفر خواهد رسید. در حالیکه در طی این مدت دسترسی به انسولین در آسیا بیش از دو برابر خواهد شد، یعنی از تعداد 21 میلیون نفر مصرف کننده ی انسولین فعلی به 48 میلیون نفر خواهد رسید.
این مطالعه همچنین پیش بینی می کند که تعیین اهداف قند خون بالاتر(هموگلوبین A1cبرابر با 8 درصد) برای افراد بیش از 75 سال می تواند مصرف انسولین را به نصف کاهش دهد و از ناتوانی این افراد از طریق کاهش 44 درصدی حوادث شدید هیپوگلایسمی (بیشتر در بین افراد مسن) بکاهد، در حالیکه تنها با افزایش 20 درصدی عوارض مرتبط با دیابت نظیر عوارض چشمی، کلیوی و عصبی همراه خواهد بود.
دکتر Basu می گوید: در اکثردستورالعمل ها، اهداف هموگلوبین A1c کمتر از 6.5 یا 7٪ اعلام شده است. تعدیل آستانه ی هدف برای کنترل قند خون، احتمالا موجب بهبود سلامت عمومی این افراد از طریق ایجاد تعادلی بین خطر بروز هیپوگلایسمی با جلوگیری از بیماریهای میکرووسکولار در درازمدت، می شود.
نویسندگان چندین محدودیت را در این مطالعه ذکر می کنند، از جمله این که پیش بینی های شیوع دیابت نوع 2 با در نظر گرفتن تغییرات تغذیه ای و فعالیت فیزیکی در طول زمان انجام نشده است، به این معنی که بیماری می تواند تاثیرات بسیار بیشتر و یا کمتری در آینده داشته باشد.آنها همچنین یادآوری نمودند که در روش های استفاده شده فرض شده است که رابطه ی بین خصوصیات جمعیتی، اهداف درمان و عوارض در میان کشورها مشابه است، بهمین دلیل ممکن است برخی از تفاوتهای قومی در نظر گرفته نشده باشد.

دکتر هارتزل گرستین از دانشگاهMcMaster ، کانادا اظهار داشت: این تجزیه و تحلیل جامع به صراحت نشان می دهد که این برآوردها به شرایط مختلفی بستگی دارند.با این وجود، آنها بر اساس مدل های ریاضی هستند که به نوبه خود بر اساس مدل های ریاضی دیگری می باشند. آنها همچنین مبتنی بر فرضهای مختلف هستند، چنین ملاحظاتی نشان می دهد که پیش بینی های آینده باید محتاطانه تفسیر گردند.صرفنظر از این عدم قطعیت، انسولین احتمالا جای خود را به عنوان یک درمان مهم برای دیابت نوع 2 حفظ می کند و باید عرضه جهانی کافی آن برآورد و تضمین شود. به روز رسانی های مداوم اطلاعات با مدل هایی مانند این که داده ها و روندهای جدید را در بر می گیرند، ممکن است قابل اطمینان ترین راه برای ارزیابی و پیش بینی مراقبتهای مبتنی بر شواهد باشد.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2018-11-global-percent-insulin.html